Mount Te Aroha

 

Mount betekent berg. Spreek uit: mount tíe-ároha.

Groepje fijnstoffelijk in actie

Voor het groepje fijnstoffelijk, bestaand uit mijn zus Mirjam en mijn nicht Ingeborg uit Nieuw Zeeland en ik, hadden we bedacht naar Mount Te Aroha te gaan. Mirjam woont in Te Aroha. Het dorp is genoemd naar deze Maori berg en de naam betekent: De Liefde. Ze kan de berg vanuit haar tuin zien en ze voelt zich er sterk mee verbonden.

 

We zitten weer achter onze laptops. Mijn tijd is 6 uur in de ochtend, hun tijd 18.00 uur vroege avond. We spreken af dat ik begin met ons erheen te leiden. Ik vind het nogal een onderneming, want wat gaan we tegen komen aan krachten en energieën? Daarom begin ik onszelf eraan te herinneren niet alleen de hulp en bescherming van onze eigen gidsen te vragen, maar ook die van de Maori meesters aldaar. We spreken af om elkaar aan de voet van de berg te ontmoeten in de geest na een korte stilte.

Samen op pad

Na een seconde of 10 doe ik mijn ogen weer open en zie dat de beide anderen nog in stilte verkeren, ze hebben hun ogen dicht. Wat later doet Ingeborg haar ogen open, maar Mirjam is nog stil. Ik schiet in de lach en zeg: “ben jij erheen aan het lopen, dat het zo lang duurt?” Bleek ze druk bezig te zijn half fijnstoffelijk Nieuw Zeeland op te trommelen. Ik zeg gewoon: “wees aanwezig”. Klaar. En dan denk ik: “ik ben er”, en ik ben er. Haha. Dus dat was een leuk begin. Maar Ingeborg had ondertussen ook niet stil gezeten, want op mijn vraag: “zijn we dan nu allen aan de voet van de berg?”, antwoorde ze dat ze al in de berg zat.

Huh? Hoe doet ze dat?

Bergmensen

Ingeborg vertelt dat ze is uitgenodigd door mensen die in de berg wonen om er te komen kijken. Nou vallen mij de klompen uit. Ze vertelt er ook bij dat ze een grote hal ziet met meerdere gangen. Ik zeg tegen Mirjam: “we gaan ook naar binnen.” Ik zie geen hal en ik zie ook geen mensen.

 

Even tussendoor: wat doen die mensen daar? Wat ik van Dick van den Dool* weet, is dat er op allerhande plekken nog stammen of volken wonen op fijnstoffelijk niveau, waarschijnlijk omdat ze in de mensenwereld uitgestorven raakten. Sommigen zijn gebleven en leven er nog. Dat komt geregeld voor. Ook het hele idee om bijvoorbeeld naar zo’n berg te gaan kijken is iets dat ik heb opgedaan tijdens Dicks ervaringswandelingen in Nederland.

* www.gaialogie.nl

De grote ontdekking

We zijn binnen in de berg en ieder start zijn eigen waarnemingen. Dat doen we ieder met de ogen dicht. We spreken af dat als we weer iets ontdekt hebben, we onze ogen openen en spreek-contact zoeken. Onze waarnemingen vullen elkaar mooi aan, samen komt een beeld van de situatie. Zelf ervaar ik vanuit de grond opkomend sterke bewegingen omhoog die continu zijn en heel krachtig, maar die ergens tegen een soort plafond aanstoten waardoor ze niet verder kunnen. Dus een heel krachtige voortdurend opstuwende beweging die ook continu stuk loopt op een vrij lage hoogte, zeg op twee-drie meter, denk ik. Ik ben fijnstoffelijk dus dat is lastig in te schatten. De vraag kwam op: wat nu? Verschillende voorstellen kwamen op tafel. De omhoogstuwende kracht mee gaan helpen zou ons alleen maar uitputten. Meer van hetzelfde gaat niet werken. De opstuwende kracht onderzoeken op wat het is en wat die wil: dat lijkt ook niet wat nu moet gebeuren, want die opstuwende kracht is volgens ons niet het probleem, maar het feit dat ‘ie vast loopt tegen een soort ondoordringbaar en onzichtbaar plafond. We besluiten erachter te komen wat het onzichtbare plafond inhoudt, en daarom gaan we weer naar buiten de berg om te kijken of we van buitenaf iets kunnen waarnemen. En ja hoor: heel duidelijk. Er staat een heel groot en heel hoog fijnstoffelijk apparaat op de berg, spits toelopend. Dat is het. Dat vormt aan de basis het onzichtbare en ondoordringbare plafond waar de krachten uit de Aarde die omhoog willen stuwen, tegenaan knallen en niet doorheen kunnen komen. Bizar.

Hulp van velen

Wat is dat voor een apparaat?

Hier komt Ingeborg ons te hulp, want die hoort informatie hierover van haar gidsen. Blijkt het een apparaat te zijn dat duizenden jaren geleden door buitenaardsen is geplaatst om energie uit de Aarde te tappen. Het apparaat is niet meer in gebruik, want die buitenaardsen zijn allang geleden vertrokken, maar ze hebben hun rommel achter gelaten. Sindsdien is deze berg bezet door dit apparaat.

 

Dan moeten we gaan kijken of we dat grote apparaat weg krijgen. Qua grootte, nogmaals dat is lastig fijnstoffelijk, een paar honderd meter de hoogte in. Echt groot. Langzaamaan zie ik de aanhechtingspunten. Het duurt even, maar die kan ik los bewegen. In een schroefbeweging komen ze los. Dan is opeens het apparaat ook weg. Het is vrij gekomen. Hier hebben we duidelijk veel hulp gehad. Maar blijkbaar waren wij ook nodig om dit te doen. Maar goed, het is voorbij, het apparaat is weg.

 

Ondertussen was Mirjam aan de gang gegaan, samen met veel anderen, de berg als het ware te masseren. De berg had zelf nog hulp nodig. Die heeft zwaar geleden. Op een gegeven moment voelden we dat wij klaar waren. Dan is het voor onszelf ook genoeg.

Nog niet klaar

De volgende dag was ik heel nieuwsgierig hoe het met de berg ging en ging erheen terug. Ik zette me op mijn meditatieplekje thuis neer en sloot mijn ogen. Ik was heel verbaasd: er leek nog niets veranderd. Het was er van binnen nog altijd een dooie boel. De berg voelde heel zwak. Hoe kan dat? De berg voelde nog allerhande vreemds in zich en kon daardoor niet zichzelf zijn. Ze was bezet van binnen. Dus ik zag die mensen, zij zagen mij, en alles leek meteen al gecommuniceerd. Dat ging heel snel. Daar waren veel helpers bij die hieraan werkten. De mensen trokken zich onmiddellijk terug naar de rand van de berg. Dat was geen probleem. Heel vriendelijk. Ze wisten niet dat hun verblijf als een bezetting werkte. En voor de berg was het nooit een last geweest want het apparaat was er, die hield alles stop. Daardoor zag dit volk in de berg een lege ruimte, wat voor hen inhield dat ze er konden gaan wonen. Maar nu moest de bergruimte vrij komen voor de berg zelf en dat snapten ze. Voor de berg was veel hulp aanwezig, fijnstoffelijke helpers die er voortdurend bezig waren de berg healing te geven op allerhande manieren.

Eindelijk...

Een paar weken later ben ik nog eens gaan kijken. Heel fijn. Ik was zeer welkom te komen kijken naar de berg en hoe het ermee ging. De berg was aan het schitteren. Grote stromen en verbindingen diep naar en vanuit de Aarde en vanuit en naar de kosmos. De leedwezen systemen waren helemaal eruit gehaald.

 

De mast die er nu staat heeft weinig betekenis voor de berg. Die is maar klein en stoort niet of nauwelijks. Ingeborg gaf hierover nog aan, dat, omdat de berg verzwakt was, mensen deze mast hebben kunnen plaatsen. Anders waren de krachten van de berg waarschijnlijk sterk genoeg geweest om dit niet te laten gebeuren. Maar hierover hoeven we niet te rouwen, voelen we.