Ik heb niet gevraagd met hoeveel ze zijn. Het wordt hoog tijd dat ze daar weg komen. Dat kan via stenen.* De vorige keer meldde zich een natuurwezen dat op mij overkwam als een reuzendwerg. Iemand* corrigeerde dat later voor me: dat is een kabouter. Die zat gevangen in het beton en kon daar zelf niet uit. Ik ben een stevige steen gaan zoeken, een steen die zelf mee wilde van de plek waar die lag. Ik bedacht een mooie plek voor de reuzendwerg: een stukje bos met water niet ver van het tankstation vandaan met leuke mensenpaadjes en geschikt voor een kabouterroute met kinderen. De steen heb ik op de plek waar ik op het tankstation de grond had voelen bewegen, op de grond gelegd. Reuzendwerg erin, en met de auto naar het bosje, de steen op mijn schoot en steeds dichtbij me houdend. Samen de auto uit en het bosje in. Bij het water aangekomen voelde ik de reuzendwerg helemaal lyrisch worden. Daar heb ik de steen neer gelegd. 

* Dat heb ik geleerd van Ferry en Margrete, www.natuurlijkewezens.nl 

* Die 'iemand' was Dick van den Dool, www.gaialogie.nl 

Ik liep met de eerste twee stenen naar het water maar werd al eerder stilgehouden: hier! Rechts voor me stond een zware beuk. Ik legde de beide stenen erachter, een beetje weg van het pad, uit het zicht, tussen laag groeiende struiken en bladeren. Zo steeds twee aan twee. Toen de laatste gelegd waren wist ik niet of de wollen deken iets had meegekregen. Ik bracht hem even naar de plek en legde hem weer in de auto, met uitleg. Zelf wilde ik ook nog een keer om te voelen waar ze nu waren, hoe het voor ze was. Ik was bezig geweest met alles goed regelen en goed het verband met alles houden. Ik ging nu nog een keer terug om iets gewaar te worden van de kabouters. Maar geen spoor meer van kabouters, ze waren verdwenen. Wat is er gebeurd? vroeg ik. Ze zijn direct doorgegaan naar een andere dimensie. Ah.